فسیل ها راز داوینچی را برملا کردند !

بررسی دست‌نوشته‌های 30میلیون دلاری لئوناردو داوینچی نشان می‌دهد این نقاش بی‌نظیر چندین قرن پیش از سایر محققان به ماهیت زیستی فسیل‌ها و حتی شیوه پیدایش آنها در میان لایه‌های رسوبی پی برده بود.

 سال‌های پایانی قرن پانزدهم میلادی می‌بایست برای خلق یکی از بزرگ‌ترین شاهکارهای لئوناردو داوینچی در خاطره‌ها می‌ماند، اما مجسمه عظیم برنزی اسبی که او برای ساخت آن به میلان دعوت شده بود، هرگز بر روی سکوی 7متری قرار نگرفت. ساخت آن به چندین تن برنز نیاز داشت و حمله ارتش فرانسه به ایتالیا باعث شد این فلز برای تهیه اسلحه سربازان صرف شود. با این حال سال‌های زندگی در میلان شکل‌گیری موفقیت‌ دیگری را رقم زد که تاکنون ناشناخته مانده بود.

   در کوهستان‌های حومه میلان می‌شد سنگواره‌های نرم‌تنان و مرجان‌های بسیاری را پیدا کرد و روزها   برای شناخت آنها و منشأ احتمالی‌شان وقت گذاشت. داوینچی در بخشی از یادداشت‌هایش به این سال‌ها اشاره می‌کند و می‌نویسد: «زمانی که روی مجسمه عظیم اسب در شهر میلان کار می‌کردم، روستاییان برایم کیسه‌های بزرگی از این سنگ‌ها می‌آوردند».

در آن زمان دو نظر متفاوت در مورد این سنگواره‌های دریایی وجود داشت: یکی اینکه تصاویر خطوط و حفره‌های ایجاد‌شده روی سنگ‌‌ها کاملا تصادفی هستند و دیگری اینکه این سنگ‌ها بقایای جانداران از میان رفته در طوفان بزرگ هستند.